Anneme..

Biliyor musun mektup yazarken karşımdakine hitap etmekte oldum olası zorlanırım.Bir başlayınca ardının geleceğini bilirim ya ilk sözü söylemek her zaman zordur.Yapay kelimeler kullanmak istemedim.Her zamanki duruluğunda olmalıydı. Bilmiyorum.. Yada dilimin erdiği hiç bir kelime seni anlatmaya kâfi gelmedi.Şimdi nasıl içim burkuldu bilsen..Sana hiç mektup yazmadığımı anımsadım..


Şimdi gurbetindeyim.Hasretinin büyüttüğü gurbetten yazıyorum bu mektubu..Seni ne çok özledim bilsen..Hiç bir kol seninki kadar sıcak hiç bir acı hasretin kadar ağır değilmiş.. İçimin nasıl kor olduğunu nasıl anlatsam bilmiyorum ki..
Bütün dostlar, yar bildiklerim bir araya gelseler senin çeyreğin bile etmezmiş..Bilsen ne zor bunları kendime ve sana itiraf etmek.Ben halâ şımarık, gururlu küçük kızınım..Şimdi kızım, kuzum demene nasıl da ihtiyaç duyuyorum bilsen..


Hatırlıyor musun?Beni yanlız bıraktığında vitrinin içindekileri boşaltıp bütün camları kırdığım günü anlattığını..Beni hiç yanlız bırakma olur mu?Şimdi yaşamda kırılan tüm camlar yüreğimde..Sineye her battığında kanıyor anne..
Hani en çok beni sevdiğini duymak isterdim küçükken..Biliyor musun ben ablalarımdan ve babamdan hep kıskandım seni..Halâ büyümedim ki..yine kıskanıyorum işte..Yanında en çok benim yatma hakkım olduğunu düşünürdüm..Küçüktüm..Yine gelsem benimle uyur musun anne?


Güzel yüzlüm, tatlı dillim, dert ortağım..İçimi kemiren gurbetin geceleri bitmez ki..Vuslata on kala bindiğim mavi tren ya beni sana getirmezse..ya unutursan beni..özlem alışkanlık olur mu?
Yokluğun, bilmem kaç milyon nüfuslu şu koca şehirde kendimi yanlız hissetmek gibi..İmkansız olanı secde edip Yaradandan istemek gibi..En azaplı günahlardan sonra vicdan muhasebesine düşmek gibi..
Duasız, sevgisiz, sensiz bırakma beni..