Küçüğüm

Seni ilk gördüğümde minicik kollarını bana uzatmış bekliyordun seni kucağıma almamı. Bense şaşkın sana bakıyordum. Seni kucağıma niçin almamı istediğini düşündüğümde içim eridi... Küçücük kollarını boynuma doladığında sanki sen benim çocuğumdun... İçimdeki merhamet duygusu mermeri bile eritebilrdi belki. Seni öpüp kokluyordum. Sense sımsıkı sarılıyordun yalnızca. İsteğinin azıcıkta olsa sevilmekten başka birşey olmaması benimde sana sevgimden başka verecek birşeyimin olmaması buluşturmuştu bizi belkide. Küçük gülücükler saçıyordun etrafa. Hayatı henüz hiç tanımamış olan gözlerin ışıl ışıl parlıyordu... Hiç ışığı sönmesin bu gözlerin diye dua ettim sana. Sonra gitme vakti geldi. Hüzün bulmuştu işte hem seni hem beni... Ne olur gitme diyecektin biliyorum eğer konuşabilseydin. Bende kalmayı ya da senide götürmeyi ne çok isterdim... Ama ikiside imkansızdı. Bir daha görmedik birbirimizi ama ben seni hep hatırladım. Umarım gözlerindeki ışık hiç sönmemiştir küçüğüm...