Dönüş Çilesi
Memleketlerine dönmüşlerdi ama evlerine bir türlü giremiyorlardı. Çünkü sürgüne gönderilir gönderilmez kamuoyundan sürgünü gizleyebilmek için evlerine Ruslar, Kuzey Osetinler, Avarlar, Darginler ve Ukraynalılar getirilerek yerleştirilmişti. Herkes evine en yakın bir alan çadır kurmuştu.
Bir zamanlar zorla çıkarıldıkları evlerine birleri yerleştirilmişti ve şimdi de giremiyorlardı. Kimse ne yapacağını bilmiyordu.
Salman’da baba yadigârı evini bulmuş fakat içinde bir Rus ailesi oturduğu için yerleşememiş ve bahçelerine küçük nir baraka yapmıştı. “Nasılsın?” diye soranlara: “Buna da şükür, inşallah bir gün evlerimize de yerleşiriz” diyordu.
Ruslan ise yaşadıklarından yorulmuş: “Şimdi birde bunlarla mücadele edemem” diyerek bir dağ köyüne gidip oraya yerleşmişti.
Grozni’de her sokakta iki üç tane çadır kurulmuştu. Her gün Grozni’nin asıl sahipleri ile onların evlerine yerleştirilen milletler arasında kavgalar olmaya başlamıştı.
Gerginlik hat safhaya ulaşmıştı. Konut sıkıntısı, yer sıkıntısı, sahiplenme sıkıntısı, asimile sıkıntısı derken sıkıntılar katlanarak devam edip gidiyordu. Herkes bir çözüm yolu arıyordu ama nasıl? Her gün kafa yormalarına rağmen bir yol bulamıyorlardı.
Güzellikle çözüme kavuşmayan problemlerin yerini bu sefer kaba kuvvet almıştı. Her geçen gün yeni bir kavga, yeni bir çatışma ve yeni bir ölüm haberi duyulu olmuştu gazete bültenlerinde. Çile, çile, çile ve çileydi hayat… Salman, eşine dönerek: “Buna dönüş çilesi denir hanım” dedi ve ekledi: “İnşallah bir gün bu sıkıntıların da sona ermesi yakındır” dedi.
