Aşk
önce ölüm vardı bu kentte,
hiç kimse ölmeden önceydi...
ar damarı çatlamamıştı yalnızlığın
ve biz yalnız değildik...
ki ne zaman ölüm başladı ve yalnızlık adımız sıra yürümeye koyuldu...
her uzun yolculuk öncesi yüzün düşerdi izimin seyrine
izimden akardı gülüşün,
göz'ün olurdum...
ansızın üşüyen bir ömrün körkütük ölü cümlelerine
herşey'sizliğimin varlığına
adın düştüm,
adım buldum,
AŞK oldu adın.
oysa hala griydi hayatıma sığmayan suskunluğum
ve hala ormanlarca açık'tım benden
açık ara fark yemiştim sırtımda kırbaçlanan nehirlerden
gün oldu;
ağır aksak sustu bu kentin muhannet kahkahaları...
Cengizhan Konuş
