YALNIZ KALINCA
Bir ızdırap yalnızlık
Dinmek bilmez acısı.
Her gün artar biraz daha,
Eksilmeden sancısı.
Kül bassanda yarana,
İçin,için hep kanar.
Hiç anlamaz halinden,
Ne yatak,ne taş duvar.
Göz yaşları içinde,
Sürüp gider,şu ömrün.
Ne şarkıyla,ne sazla,
Teselli olmaz gönlün.
Artık son bulsun,dersin,
Yalnızlığın bu zulmü,
Pervasızca beklersin,
Gelsin diye ölümü.
Erman Ulusoy