UNUTULMAYAN
Ah! Unutulmuş bir heceyim ben
Nice demlerden, nice tenlerden
Dünya bilmiyor gerçeği
Acının gerçeğini
Sabahı özleyen en uzun gece kadar
Dönmez o suyun yüzü tersine
Ne yalvarmalar, ne şarkılar
Ölçemez hayat akan kanını
Yeryüzü konuşur gönlüm ağlar
Susarsa sözün sözüm kalır
Dönülmez gülün akşamına dönerim
Kaç şiirin yalnızlığı benim terim
Konuşur gerçek o zaman geçmiş ağlar
Ben dururum kalbimle hayatın karşında
Toprağa, göğe ve ölüme karşı
Yitirilmiş bütün aşkların namusuyla
Ne kalır unutulmayan insan kadar.
Yelda Karataş
