YALNIZIM
Sessiz kalan yakarışlarımla bitirmeye çalışıyorum
Sesime dostlarım bile cevap vermiyor artık
Penceresiz kaldım şaarin dediği gibi
Kuytu köşelerde acılarımla yalnız kaldım
Ve ben bunu artık kabul ediyorum
Yapayalnızım şu sınırları dikenli tellerle çevrili açık hava cezaevine benzeyen
Mekanda acılarımla ve ızdıraplarımla yalnızım.
Yalnızlığım bağrımı sıkıyor kimsesiz oluşum.
Duvarlar konuşmuyor,gökyüzü yüzümü güldürmüyor artık.
Çalan bir telefonum bile yok
Mecburi istikametgahımda,
Günleri,tarihi unuttum,zamanın dışında yaşıyorum.
Ölü bir beden gibi ruhsuz
Yüzü gülmeyen dalgın biriyim artık
Oyuncağı elinden alınmış bir çocuk gibi
Geceleri gizlice gündüzleri gözyaşlarını içine atarak ağlıyorum.
Kalabalıklar içinde yalnızım
Kimsesiz oluşu öğrendim,kimsesiz kaldı sesim.
Ahmet Doğru
