Bir kız vardı.Adı Defne idi.Defne ne olursa olsun umudunu yitirmezdi.Bir yakını hastalansa umutla hallederdi hatta diğerlerini de umutlandırıdı.
Bİr gün çiçekleri sularken aklına şu söz geldi''HERŞEY UMUTLA HALLEDİLİR.SIKINTILAR,ÜZÜNTÜLER HERŞEY.YETERKİ SENİN KENDİNE GÜVENİN OLSUN,KIRILMAYACAK BİR UMUDUN OLSUN.İŞTE O ZAMAN HERŞEYİN ÜSTESİNDEN GELİRSİN''Evet Defne'ye göre çok güzel bir sözdü.Çünkü Defne'nin kendine olan bir güveni ve asla kırılmayan bir umudu vardı.Hemen defterine büyük harflerle bu yazıyı yazdı.Aylar sonra Defne bir yakınının yataklara düşecek kadar hastalandığını duydu.O kadar çok üzüldü ki odasına kapanıp ağlamaya başladı.Ama umudu geldi aklına.O kırılmayan umudu.Durdu,düşündü ama yine ağlamaya başladı ve içinden şu şu sözleri geçirdi''HİÇ BİRŞEY UMUTLA HALLEDİLMEZ.SIKINTILAR ÜZÜNTÜLER HİÇBİR ŞEY.Sonra o gün suladığı ağacına baktı.Ağaçtaki bütün yapraklar sararmış dökülmüştü.Sadece dört yaprak kalmıştı ağaçta.İşte o zaman Defne anladı ki o sevinince ağaçta ki yapraklar yemyeşil,o üzülünce yapraklar sapsarı,dökülmüş.Ve en önemli şeyi anladı içinde en azından YİNE UMUT OLMALI.ÇÜNKÜ AĞAÇTA DÖRT YEŞİL YAPRAK VARDI.YANİ O YAPRAKLAR DEFNE'NİN UMUT SAYILARIYDI!!!!!!!!
