Rahat bir oh çekip uzandım huzura.
başucumdaki sevgiden habersizce.
bir şefkatli kol uzandı anlımın pak duvarına..
uzun uzun baktı hissettim sadece...
babamdı başımda bekleyen.
güvendeydim her işimi havale etmiştim ona.
huzurluydum, mutluydum gelecekten emindim.
elimi hiç bırakmayacaktı ya hani.
hani söz vermişti üzülme ben hep yanındayım diye...
hani güçlüydü kanatlarını germişti her kötülüğe.
ve bir gün gittin babam.
gittin yetim bıraktın beni bu yaşıma rağmen.
hep bir çikolata, bir şeker, bir oyuncak sanırdım ya hayatı.
değilmiş babacım, değilmiş bunlar...
meğer bunlar tadını senin elinden alırmış.
elimi hiç bırakma babacım.
üzerinde yılların yorgunluğu var biliyorum.
hissediyorum zahmet yüklü omurlarındaki ağırlığı.
hayatın ızdırabını içinde tutup da kendini harap ettiğini.
babamsın, canımsın sen.
belki söyleyemiyordun, belki de benden duymuyordun bir güzel söz.
ama biliyorduk bağlılığımızı ve bitmeyen koca yüreklerimizdeki koca sevgilerimizi.
hayat koparır mı dersin bu bağları!..
hayat bir geçis ise eğer asla kopamam ne sevginden ne evlatlığından.
sana söyleyememiştim ya...
seni seviyorum babacım.
kalbim kopmadı hiç senden.
yanımdasın hep biliyorum.
uyusam da gene elimi tutuyorsun.
burada olmasan da biliyorum başucumdasın.
elimi hiç bırakma babacım.
