Çocuklar Ayakta Tutuyor Kalemi...
Eski günahlarına yanan cehennem gibisin
Gülümseme
Hissettirme ölümü
Özledim deme...
Şimdi firavun secdede
Büyülerini yutkunuyor âsâm
Diyetini ödüyor hayallerim
İmkansıza yakın ruhum
Kendimle bile konuşmuyorum
Bu aralar ceset torbası dikiyor dilim
Varmıyor attığım taşlar denize
Baksam da göremiyorum bir kez daha
Yarılmıyor ikiye
Bölünmüyor ömür...
Çocuklar ayakta tutuyor kalemi...
Dimdik yazsın diye...
Saygıdan
Ve yıkılmasın diye...
Kırılmasın diye...
Güneşin gölgesini özlemiyorlar...
Her şeyi onlar hissediyor
Ama söylemiyorlar...
Sebepsiz ayrılıkların ardındaki gerçek gibisin...
Bekliyorsun
Geçen rüyanın cezası bitmedi henüz
Sevda bahçesi imtihanı da
Yalnızlık yetmedi
Gönlüme...
Yalnız ölüm yetmedi...
Taşların üzerini okusam unutur muyum
İsimleri...
Yaşanmayan hayaller mezarlığında...
Mezarlar ayakta tutuyor kalemi...
Dimdik yazsın diye...
Saygıdan
Ve yıkılmasın diye...
Kırılmasın diye...
Güneşin gölgesini özlemiyorlar...
Her şeyi onlar hissediyor
Ama söylemiyorlar...
Bülent Özdemir
