Platonik aşklar çıktı bize her kazıkazandan…
Umutlarımız kapalı havzaların esiriydi.
Bir gülümsemede bulduğumuzu sandığımız her şeyimiz,
Bir kafa hareketiyle hiçbir şeye koştuğunda,
O zamana kadar hayatı anlamlandıran
Hiçbir beyin fırtınası kılıklı çare
Uçurumdan yuvarlanmasına ramak kalmış bir toz taneciğini
Kurtarmaya yetmedi…
Payımıza fazlasıyla düşen enkazlardan,
Yine onların küçümser bakışları altında kalkmaya çalıştık
Her düştüğümüzde.
Kimseye inat değildi söylediğimiz şarkılar…
Kim yenik düşmemiş ki platonikliğe
Karşılıklı aşkların kırıntılarıyla avunma uğraşındayken
Biz birer sargı bezi bulalım
Bu çöl rüzgarından kopmuş cümlelerin,
Kayıp özneleri misali ıssızlığımıza…
Yaz günü üşüdüğüne inandırılmış,
Kendimize bile batacak kadar becerikli dikenlerdik
Hangi aşka çare olurduk ki
Sevsinler bizi…
