''Gitme aklım sende kalır,
Uyuyamam geceleri...''
Giderdin ardına bile bakmadan.
Bense rafa kaldırırdım her seferinde,
Hiç yaşamadığım kadınlığımı.
Geldiğinde rol yapardım uyur gibi.
İçimde kopan fırtınalara,
Boğazımda düğümlenen,
Hiç söylenmemiş,
Söylenmeyecek sözcüklerle,
Ne kadar da sakin uyurdum, kıpırdamadan.
Ya da sen öyle sanırdın.
Oysa beynime sığmazdı düşüncelerim,
İçimden taşardı yüreğim.
Kıpır olurdu ya,
Nefes bile almazdım,
Sen anlayacaksın diye.
Sanki uyurken nefes alınmazmış gibi.
Yoksayılan kadınlığımdan soyunup,
Bu gecelerin içinde doğdum yeniden.
Çırılçıplak, yalın, yalansız.
Bir insanım ben,
İnsanca yaşamayı ilke edinen.
zübeyde taşkın
