YASTIĞIMIN SEN KOKAN YÜZÜ
Küllerini savurduğum bir yangının meyvesiydi;
Ayrılık...
Ateşler içinde yandığım cehennem yeriydi;
Yastığımın sen kokan yüzü...
İlk buluştuğumuz anı hatırlıyorum dün gibi.
Soğuğun içime işlediği anlardaki;
Asi, ateşli bir bakış; utangaç bir yüz
Sahipsiz bir kalp...
Ve çabucak biten bir hikâye...
Şimdi için rahat olsun...
Bir ikindi vaktinde;
Köşelerden birine rastlayan bir masa vardı,
O zaman diliminde verilen sözlerin ve ağlayan gözlerin
Bir tek ruhu kaldı...
ADEM ERAY KOZAN
