umutsuz cumartesi..
Bugün günlerden umutsuz bir cumartesi..
havada karabulutları aşksız ömrümün...
martılar amaçsız uçuyor sahilde..
benim başım ağrıyor..hayallere dair olan yanı..sol tarafım..
çok mu hayal kurmuştum,çok mu çıkılmazdı labirentlerim..bilmiyorum..
bildiğim tek şey..geceden kalmaydım ve galiba ağırtacak kadar yormuştum kafamı..
böyle zamanlarım olur arada bir..
kimseyle görüşmek,konuşmak istemem..
bir çocuk ya da bir çiçek olsa belki..sessiz bir kıyıya çekilip analjeziklere sığınırım..
haplardan beklentim yeniden düşünebilecek kadar ağrımayan bir başla
yeniden yürümektir hayata bıraktığım yerden..
bıraktığım yerden sürdürmek gülümseyişimi..
haplara sığınmamışsam eğer gider pastoral bir ayine sığınırım.
bir ırmakkenarına ya da bir denizinkıyısına kırarım direksiyonu...yürümek oo hayır hiç iyi gelmez..
oturup doğanın şarkısını dinlerim..
çünkü tahammülümün kaldırabileceği tek ses budur..öyle anlarda..
iyi gelir ağrıma, iyi gelir ruhsuzluğuma,hisfelcine...iyi gelir..
akşamsa eğer ve karanlıksa heryer... loş ışıkta opera dinlemeyi yeğlerim..
ve aya karşı nargile fokurdatmayı..
..sıkıldığım kısır döngüleri,evrenin felaketi diye nitelenen o kara delik çekip yutar o zaman..
bir kaç zamana kalmazda bıçak gibi kesilir başağrım..
başımdaki fırtına yerini uysal bir melteme bırakıp çekilir..
başağrımda siyah sessiz ve uysal bir zambak açar o zaman..
yeniden güçlenirim..yeniden düş-lenirim..bu sefer daha güçlü ve daha renkli...
hissederim kendimi..karabulutları dağılır ömrümün..
..martılar coşkuyla ve amaçla uçmaya başlar..
yeryüzündeki her şey bir
kardeşmişim gibi gülümser bana..
güneş çıkarır başını karabulutların ardından..
gülümser..ve cumartesi umutları; çağırır beni, mavi ufuklara....
