İnsan olmaya giden yolda, ilk kırılma noktası taş yontmadır. Paleolitik dönemde gelişen bu teknoloji, insanın aya gitmesinden daha önemli olay olarak görülmekte.
Avcı toplayıcı toplumların ilk onbinlerce yıllık dönemlerinde, dere çakılı toplayıp bunları alet olarak kullanan insan, keskin kenarlı olanları seçerken, bir süre sonra çakmak taşlarını yükseğe kaldırıp kırmaya ve içelerinde uygun olnaları seçmeye başladı.
Ama taşı yontarak amaçlarına uygun şekilleri verme, insanın diğer hayvanlara göre üstünlüğünü elde etmeye başlamasının ilk adımıdır.
Bazı hayvanlarda bitkilere şekil verme, sadece Kongo şempanzelerinde ince odunsuların kabuklarını soyarak tükrükleyip karınca yuvalarına sokarak; Tanganyika'da belirli bir bölgede çimeni tükrüklemek; bazı kuşlarda da kaktüs ve diğer bitkilerin dikenlerini kırarak ağaç gövdelerine sokup kurt yakalama davranışları var. Ve bunlar içgüdüsel olmayıp, o türe ait bir bireyin buluşundan öğrenilerek nesilden nesile geçen davranışlardır. Bu hareketler kuşların yüksekten kabuklu yemişleri, kemikleri sert zemine atma, maymunların taş ve dal kullanma davranışlarından farklı olup, cisme istenilen biçimin verilmesidir. Sadece insan taşa biçim vermiştir, diğerleri bitkilere.
Yontama taş, cilalı taş dediğimiz zamanlar insan yaşamı için bu nedenle devirdir, çağdır. Metali öğrenmemizin, işlememizin geçmişi ise sadece 7500-8000 sene öncesine dayanır. Ve bu teknoloji de sadece bir yerde bulunmuş ve yayılmıştır. Tunç çağı neolitik dönemin ortalarındadır.
Dünyanın diğer bölgelerindeki insanlar hala neolitik dönemi yaşarken 16. yüzyılda bu teknolojiye ulaşmış Avrupa sömürgeciliğe başlamıştır. Onların kılıcı tüfeği varken dünya çeliğin ne olduğunu henüz bilmiyordu. Son düzenleyen Safi; 13 Temmuz 2016 12:11
