Yalnızlık bahçelerinin salıncaklarında
Sessiz tüten göz tütsüleri
Hiç yağmur olmadı
Boğazda düğümlendi kimi kelimeler
Ama...
Hiç bir zaman titretemedi ses tellerini
Yosun kokulu taşlara sırtını serip
Yıldızları yere indirmeyi düşledi yürek
Ve o yüreğe sarılmış saçlar
Uzadı, uzadı, uzadı...
Yine bir sabah gözlerini ovuştururken
Düşüncelerinin hepsi silinip gitti
Maske takmış dünyada
Maskeli insanların arasına karıştı
Kuru yürekli sandılar onuda
Oysa ki o her sabah
Yüreğini denizin dibinde bulanlardandı
emre aktürk
