Kendimi sonsuz bir boşlukta hissediyordum, o karanlık gecelerde. Yanlızlığınla sahilde yürüyor, dalga seslerinde seni duyar gibi oluyordum. Bir an haşin bir dalga ile irkildim. Ne olduğunu anlayamadan kulaklarımda o sesin çınladığını hatırlıyorum. Karanlığı ve zamanı yırtmış sonsuz alemden gelmişti sanki. Burdayım!!! Dona kalmıştım, beynimde sadece o sesin yankılarını duyuyordum. Dizlerimin bağı çözülmüştü. Olduğum yere yığılmış ve sensiz geçen günler, geceler, saatler, dakikalar, saniyeler... için ağlamaya başlamıştım. Göz yaşlarım toprağa düştüğü an, gökyüzüde benle beraber ağlamaya başlamıştı. Islandım, ıslandım, ıslandım... ve o andan itibaren tüm benliğimin arındığına inannıp, beynimde sadece sen kalıncaya kadar ıslanmaya devam ettim. Artık benim yaşamımda sadece sen kalmıştın. Evet karar vermiştim artık, senin olan bu benlik kirlenemezdi. Ayağa kaktım, o andan itibaren yağmur ve rüzgar sanki beni engellemek istercesine dahada hızlanıyordu. Duyuyordum dalgalar beni çağırıyordu, yani sen beni çağırıyordun. Yürüdükçe dalgalar üzerime geliyor, dahada büyüyor ve azgınlaşıyordu. Fakat bilmiyordu ki dalgalar benim sana olan uzaklığımın azaldığını. Yürüdüm ve karanlıkla denizin birleştiği o uçsuz bucaksız deryada seni gördüm. Bu sefer seni kaybetmemek üzere sana döndüm ...
By CooL-FoReVeR
