AYRILIK ANI...
Önce güller solmaya yüz tuttu ki dalından koparılmıştı, ellerinde güller... Beyaz güller... Sonra hazin bir gülüş emanet edildi yüzümden yüzüne... Gözünden sızan o damla... Selamlayarak kirpiklerini ve yol seçerek kendine burnunun naif kıvrımlarını; dudaklarını ıslatmaya yol aldı...
***
Ayrılık ânı, anı olmaya yaklaşırken, her bir kavşakta bent olan gelgitler vardı yüreğimize... Bir de kırmızı ışıktan vazgeçmeye niyetsiz, riyakar trafik ışıkları...
Her sağa dönüşün merkezkaçında kıvrılan bedeninle, başının omzuma dokunma ihtimalinin bile içimi ürperttiği bir biçimde uzarken yollar; iki ayrı yabancıyı oynamamıza destur veren ayrı ayrı koltuklar...
***
Ayrılık ânı, anı olmaktaydı adım adım...
Konuşamayan diller... Konuşamayan eller... Yanan sigaraların dumanları oldu ellerden ve dillerden kalan boşluğu var gücüyle doldurmaya çalışan... Yetmedi... Kalmadı... Nefes almaya boş yer... İçimizde...
Aklıma geldi ilk buluştuğumuz yer... İlk gördüğümde aklımdan geçenler... Yoldaki her şeridin ucunda birer fotoğraf karesi oldu öyle omuz omuza düşler...
Dudaklarında usuldan titreme aklında kim bilir hangi hengâme... Gözlerin bir uçurumun kıyısından bakan ceylan gibi derinden...
***
Ayrılık ânı, anı olmaktaydı adım adım...
Emanet ederken seni beyazlar içinde kucaklamamı düşlediğin evinin demir kapısına...
Ağlıyorum... İlk defa...
Sarılıyorum.... Son defa...
Sana... Anılara...
Ve ayrılık ânı; anı oluyor yavaş yavaş... Ayrılan parmaklarımızın ucunda...
Kemal SÜME - 2005
