..agora
Piraye, hilkat garibesini andıran giysileriyle, ürkek tavırlarla bakıp girdi meyhaneden içeri… Şöyle bir gezdirdi bakışlarını ve aradığı gözü buldu.
“Görmedim, ömrümün asude geçen bir demini
Çekerim o siyah gözlerinin, matemini
Hasretiyle, inledim de çekti benden elini
Çekerim hep, o siyah gözlerinin matemini”
Fondaki müzik, onların aşkının şarkısıydı. Tesadüf mü bilinmez…
Usulca yürüyüp, ilişir gibi oturdu masaya. Ona dokunabileceğini düşünmek bile ürpertti solgun yüzünü. İkisi de alışkın değildi bu tarza… Önce yine Piraye konuştu;
- Burada, engeller olmadan bu kadar yakınımdasın ha!
- Yakın mıyım? Aslolan o yakınlık hep vardı. Belki de….
Susup, gelen meyhaneciden bir servis daha istemeyeceklerini el işareti ile anlattılar. O bardaktan ikisi de içmeliydi, yaşanmamışlıkların tadında.
Sadece gözleriyle konuşup, mezelere aldırış bile etmeden kadehi bitirdiler. Doymanın ne demek olduğunu ikisi de biliyordu…
Zor zarın elinde
Kim kimsenin!
Acı balın dilinde
Hay huyun!
Zikir fikrin emelinde
Can canın!
Kalk kalk da gidelim
Ruh bozumu var...
