Dalgın bir kuş bakışı özveriler,
Özünde özü tüketmiş, dönmeyecek yitenler
Yiten, kalbinden akıp giden bir sözse eğer
Zamanın bir anında olgunlaşıp evreler;
Menkıbeye dil olacak evrelerde kalmış bedeller.
Ta ki söylenen son türkünün son telinde nağmeler,
Yorgun argın artık, bahşedilsede özlenilen cümleler.
Kimi sele, kimi depreme, kimi geç kalınmış vereme,
Yitip gitti, yitirenler yitenler, ecel aman vermedi.
Aslanın postu, yılanın derisi kaldı geriye.
Büyük ninem anlatırdı eskilerden beriye,
Ay güneşe sevdalıymış, güneş aya delice
Asırlarca kovalamış ay güneşi, güneş ayı seslice
Yıldızlar güneşi, bulutlar ayı kıskanırmış gizlice
Arada bir dert yanarmış ayla güneş şimşeğe.
Hiddetinden gürleyince şimşekde;
Oluk oluk akarmış ayla güneşin gözyaşları zemine.
Sonra gökkuşağı açıp yedi rengiyle,
Teskin edermiş ayla güneşi kendince.
Dünya bile haset etmiş yılda en az iki, bilemedin beşkere
Güneşi itmiş ayı tutmuş aralarına girmiş zevk ile.
En sonunda bu sevdayı zuhur eden Rab bile
Acıyarak Celâlini ispatlamış göklere
İhsan etmiş; ay tutulmuş ay ile güneş elele
Aradan epeyce zaman sonra ninem göçtü gitti ahirete.
Bu bir masal mıydı, gerçek miydi kim bile.
Hatırımdan hiç çıkmamış, bu çözümsüz bilmece.
İşi gücü boşlayıp, aylak aylak dolaştığım günlerde,
İrkilerek tanık oldum, bülbülün dertlendiği her kere
Gülün yaprağında ötüp, sonra da kaybolduğunu göklerde.
Göklerde gül kahrıyla susayıp indiğinde bahçeye,
Artık kime yar olur, su kaynağı kurumuş, gül solmuştu birkere
Bu resmin karesini ezberleyip, ibret yaptım kendime.
Yitip giden yitirildiğini bilsede, sessiz kalır kalbine..
Ya yitirip gidenler, sizden ne kalacak geriye...
Her masalın sonunda yarım elma düşüyor herkese,
emsal türkü
