Gün Eş Son U...
Betonarme sözler yoğurdum
umruma pul pul aktı haremden lal
im dokunuşla dolayan gövde/mi
gölgeme sır sıvayan ruhumdu
şerare safirden
ş
e
l
a
l
e
l
e
r
e
a
k
t
ı
cılız mıyım harcına kuyunun
hani ya yardan uçkundu yankı
şehlaya nazır pusdu hain duvar
pir nur mu şahlanır usdaki sırattan
ki ahreli kağıtlarına değin hak iz
düşüm sesin yıldız yarası her seherde
küresel kuzgun gözünde ahir
demde döver ahı rüzgar adımlı kahin
kar kaybeden kış hara karıştı usul
usul çıt etti hilal siluetinde sin can
alnın kılçığından koptu Lam Elif
koyverdi damla topuzu leylim kirpik
kirpik naçar yağmurun örümcek ilmeğinden
pıt pıt tetik kesintisiz kurşuni
güle güz sökünü gül/en az
elmas yaprağı sancağında
tek dal menekşe olsam ne
geceye şafakta yetişmiş alaca huşu
şuncacık mahmuz acısının ayrılık buluşu Araf''da
kınımın ısırgan coğrafyası
kırılgan duruşu pıtnağında şuncacık
dur/u
sayki ısırgan mahmuz göverir dostum
göverir hörgüç sancıdan oysa dişiliği
gocuntusuz ulu/sal kimliktir
kamusal kemirisinde yağmalanmış şerhi
ha Nar''dan yoksun Ay yılı harda
ağmış gün eş sonu
ha şakayık külünde bildinmi muktedir
giz ötüşü darda...
ırmak akarlı Anka doğurmanın yolu...
Nursel Türkemiş
