Şiir Nehri -2- [Arşiv]

Annem ve Kırmızı Karanfiller
Kâmuran Esen

Ne zaman ki görürüm soğuk bir kış gününde
Dağ başına kar yağmış, buz kesmiş ortalığı.
Senin sıcaklığınla içim ısınır anne!
Bir kuş gagası ile yavrusunu beslerken
O şefkatli ellerin bana dokunur anne!

Her yağmur damlasında nurlu yüzün var anne
Rüzgârda / saçlarımı okşayan elin gizli.
Her yerde senden bir ses / gül nefesler geliyor
Ne zaman ki karanlık bir odada kalırım,
Resminden sızan ışık parlatır gözlerimi.

Saksıda sardunyaya dokunsa parmaklarım
O kadife tenini bulurum yaprağında.
Seni saran toprağa basarken irkilirim
İncitmekten korkarak o nazik bedenini
Hayal etmek istemem seni ayak altında.

Rüzgâr uğultusunda seslenmeni duyarım
Zorlu hayat yolunda yürüyorsun yanımda.
Hissederim / mutlaka dualar etmektesin
Bir zamanlar gözünden kıskandığın yavrunu
Bilirim / uzaklardan hâlâ gözlemektesin.

İçimde kırmızı karanfiller büyüttüm senin için
Ah ne olur gelip de doyasıya koklasan.
Ellerinde tutsan uzun kış geceleri
Sıcaklığım sinmiştir nasılsa yaprağına
Dondurucu soğuklarda karanfille ısınsan

Varlığını gittiğim her köşede duyarım.
Dokunamam bedenine / tutamam ellerini
Buluşacağımız günün hayaliyle yaşarım
Sararım kollarımla bırakmam seni artık
Başımı omuzuna dayayıp da ağlarım.

Sırtını dağlara yaslayan ova bile
Bereketli ellerini arıyor / bağbozumu.
İşlediğin tarlalarda boynu bükük ekinler
Doldurmuş hasretinle / doyurmuş başağını.
Ne çare ki hepimiz yokluğunda tükendik
Bekliyoruz ömrümüzün artık son akşamını.

MsXLabs Üye Girişi