21122005

Hayatın bir köşesinde yuvarlananlar bizler ne zaman carpışsak selam veririz birbirimize. Anılar tazelenir geçmişteki güzel günler su üstüne cıkar. Sonra bu zamanın sürati karşısında bir an irkilir ve devam ederiz.

Yaşam boyu güzelliklere gebe olması istenen insan hayatı nedense kötü olaylarla anılır. Sanki kötü ve karamsar olaylar temel olusturur gibi. İnsanlar ve hayvanlar arasındaki buyuk farkın muhakeme yetenekleri düşünmeleri öne sürülür. Ama hiçbir zaman hisler düşünülmez. Bir hayvanında hisleri olabileceği. Belki Yorumlama yapamasada hisleri doğustan aktarılmıştır yaradan tarafından. Kafeste beslediğiniz kuşu bir tutmayı deneyin, Kaçacaktır yada kaçamaya calısacaktır; doğası gereği kendini korumak zorundadır taki yakalanadek surer bu çaba. Oysaki o eller tarafından beslenip yemi suyu verilmektedir. Düşünen bir varlık olan insan beyniyle hareket ettiğimizde o kuşun o ellere hurmet etmesi gerektiğini düşünsekte, o kuşun bir kafes içinde yasadığını unuturuz. Amac o ellerden kaçmaktan öte o eller tarafından kapatılmış kafesten kurtulmaktır.

Doğru yolda yol almaya calısırken ne zaman bir arac tarafından ıslatılmadıkki. Hata yapmamaya gayret gösterirken yaptığımız hatalar az mı.Yaşam felsefesinde öncelik; yaşamı olabildiğince uzun tutmak. Doğrularla eyriler arasında yol almak, karar vermek ve uygulamak.

Eski aşkından tutkularından, bir zamanlar o olmazsa olmazlarımızdan bir bakarız ki çok uzaklardayız. Geceleri karabasan uykularında yatakta döndüğümüz gerekçelerimiz bir bakarızki tozlu raflarda kalmış kitaplar gibidir.

Öncelikler artık değer kaybetmiştir. Uğruna atıldığımız savaşlar, çabalar artık değer yitirmiştir bir kere. Yeni hedeflere yol alırken basamak yaptığımız merdivenlere dönüp bakmayız bile. Ancak hep yaparız yorumları kendimizce temel amacı kacmak olan bir kuştan ne farkımız varki oysaki...

Hayattan her zaman kaçışlarımız vardır, yada yeni bakışlarımız. Taze başlangıçlar yaparız her zaman. Duygu yüklü kelimeler kafamızda yaratığımız sanal alemimizde bir yerlere oturturuz. Geleceği yönlendirirken ne kadarda duygusal oluruz, taki gerçeklerle yuzleşinceye kadar... Sevecen bir toplum ararız duygularımızda ama bir okadar sevecenlikten hoş görüden uzağızdır. Değer yargılarımız kaybettiklerimizle eşdegerdir, yitirdikten sonra anlamını buluruz her seyin.

İnsanoğlu elindeki degerlerin fırsattını bilmeli değere değer katmalı, sevgisini bir oya gibi işlemeli hayat boyunca ki bir ara durup arkasına baktığında bir arpayı değil güzel desenleri görmeli. Hayat boyu keskin dönemeçlerle karşılaşmısızdır işte karar aşamasına vardığımız bu noktalarda arkamızda bıraktığımız eserler yol vericektir geleceğe.

Dünyamız acımasız bir yaşam kaynağı gibi gözüksede tatlı yapmak ellerimizde. Karamsar olmaktan öte kendi öz güvenimizle biçimlendirmeliyiz su gibi akan zamanı. İnsan hayatı sonsuz değildir; doğarken ağlasada bu demek değildir ömür boyu ağlıyacak. Herşeyin bir başlangıcı her yokuşun bir çıkışı olduğu gibi bir sonu bir inişi vardır. Temel amac bu yokuşu hep tırmanmak olmalı her güne bir hedef her günün sonunda yeni bir hedefe yol almalıyız. Ama hiç bir zaman karşımızdakilerini basamak yapmadan, yani geride güzel bir şeyler bırakma adına oyalarımızı işlerken karşımızdakileri dişlemeden....


Saygılarımla




kompetankedi