gecenin bütün sessizliğine inat
bütün şarkılarını çaldım sensizliğin
ve yalnızlık hiç sıkılmadı kederine
tek suçu sevmek ise deniz'in memleketi
birkaç gün içinde verilir annesine hüvviyeti
birde asılı kalan sade bedeni
bir tek suçu sevmek ise benim
belki de veremeyecek cezamı hakim
en ağırından sensizliğe hüküm giyeceğim
en ağırından yalnızlık
nâzım dizesi olacağım belkide
can baba'nın ettiği bir küfür bile
koymadı sensizliğe
gecenin bütün sessizliğine inat
unuttum gözlerindeki yalancı maviyi
unuttum seni, sevgini
ellerine dokunmayalı dört yıl oldu
gözlerini görmeyeli dört dakika
hâla saklıyorum gözlerini hücremde
her ceza yediğimde
devriyeler kapayıncaya kadar pencereleri
bakıyorum, öpüyorum resmini
en ağırından sigarasızlığa hüküm giyen
bir tiryakiyim belkide
zira tütün kadar yalansın
hem içimi dolaşırsın
hem gidersin pencereden
sessiz, sedasız, ürkek
belki hep beni düşünerek
uyku tutmuyordur geceleri
sen unutmasanda unuttum seni
ne gözlerini, ne de gülüşünü
tutmuyorum artık tek bir sözünü
herkeze veriyorum gönlümü
hep aldatıyorum uzaktaki sen'i
sonra ellerimde kelepçe
dizlerim tutmuyor bu hücrede
sensizliğe mahkum ettim kendimi
her sabah dayakla uyanmak değilde
her sabah sensiz uyanmak koyuyor belki de
oysa ne kadar sevmiştin beni
iyi yaşatmak için çocuğunu
etini satan bir ****** gibi
nasıl unuttuysa insanlığı
öyle unuttum seni
öylesine u n u t (a m a d ı m) t u m
ellerini..
deniz alagöz
