Bitmeyen Kavga...
Biz başka bildik yaşamayı
Yenildikçe verdiğimiz kavgada
Öğrendik yeniden başlamayı……
Anladık sonra
Ölüm dediğimiz bir uzak yol bize
Üç adım mahpus, beş hane vuslat
Türküler ki bir avuç hasret, sevdiğimize…
Sandılar ki vazgeçeriz bu düşten,
Yağmur kokusundan, topraktan, güneşten..
Saltanat dedikleri şu kokuşmuş leşten
Gam biçeriz kendi yüreğimize……………
İnsan olmak zor iş gülüm
Kolayına kaçmadık sevdanın
Utanmayı da bildik yeri geldiğinde
Öfkeyi katıp haykırmayı da sesimize…
An geldi sustuk söylediğimize
Tanımadık dost bildiğimiz yüzü
İhbarcı vaatlere kanmadı yüreğimiz
Duymadık sırtımıza bıçak gibi saplanan sözü…
Kanarken fabrikada işçinin teri
Islak hüzünler biriktirdi avucunda kadın
Çocukların, resmiyet kazanan kaderi
Kopardı ipini bütün uçurtmaların…..
Bekleyin! dediler
Gelecek yarın….
Fişlendi sözün
Dışlandı sazın
Şimdi bir mezar daha kazın
Tuzunda ne acılar saklı şu Deniz’in…
Maviye çalan rengi gözlerinizin
Bir de toprak kokan ellerinizin
Ruhuna kırbaç vurulan hikayesidir bu..
Uçkura peşkeş çektiğiniz sevdalar
Ve üç kuruşa sattığınız genç kızlar
Dar ağacında sallanan aşkın gölgesidir bu…
Susmadık
Kaçmadık
Yenilmedik
Vurup öldüremediğiniz canın
Korkularınızda yankılanan sesidir bu…
Aşk…
Yeni baştan……………………………
Deniz ÜLKEGÜL
