Diyemedim...
Son seferine buz gibi raftan çıkmıştı katılaşmış bedenin,
Ama yumuşacıktı hala yüreğin, her an uyanıverecekmiş gibi gözlerin,
Hatmi nefesini vermeden az önce usturasıyla tıraş etmişti kara meleğin,
Sakallarını sevdim, iki günlük aralıksız ebedi uykunun başında,
Sonsuz huzurunda büyüttüğün ak sakallarını sevdim usulca,
İmam arkasını döndüğünde, sıvazlayabildim başını...
...bol kahkahalı günlerimizdeki gibi sıvazladığını hayal ettim başımı.
Gülümsüyordun, herhalde bir fıkra anlatıyordun amel meleklerine,
Sualleri sen sorarsın bilirim, zor anlar yaşatıyordun onlara tahminimce.
Sonsuz uykuna kapattım gözlerini, çokta huzurlu uyuyordun sessizce,
Gül suyuyla uğurladım gül cemalini cennete,
Ne keyifli yer olmuştur tahmin ederim, orası mevcudiyetinde...
Yıkadım ellerimi, ab-dest aldım hüzün çeşmesinde.
İçimdeki yıkılmış duvarlarımı öremedim,
Dolayısıyla ne sıva ne boya tuttu gözlerimi.
Ağlayamadım, şerbetim tutmadı sıvamda;
Akıtamadım gri gözyaşlarımı soğuk musalla taşına.
Akıtsam da uyanır kızardın,
Yok yok, sen kızamazdın oğluna,
Doyamazdın öpüp koklamalara...
Gittiğin yerde umarım mutlusundur baba,
Yumuşak tenini ve sakallarını sevmeyi özledim, yokluğunda.
Yokluğuna alışamadı yüreğim hala,
Avuçlarım dönük semaya...
Yine hayata sarılmalıyım sımsıkı,
Yine de sevmeliyim yeni yazlarda hayatı,
...
Diyemedim...
