Anlamsızlık
'anlamsızlığın başladığı noktada kaybolur insan '
yalnızca cehennemdi seni kuşatan
içindeki yitik sandıklarda saklanan
yakardı kuşkusuz bedenini,
renksiz bir evren.
öylesine bir yaşamın kırıntıları dökülürdü ayak bileklerine
acı ve isyan bırakırdı tohumlarını avcuna
arardın ruhunu sönmüş umutlarında
kötü sezgi, şamdan olurdu yağları sızan.
uçurumların olurdu
sonsuzlukta
çoğalarak kaybolan.
anlamsızlığın başladığı noktada,
yiter insan.
gelmez aklına,
o temel duygunun sağduyulu sesi.
çaresizliğin parlak feneri,
yayar ışıklarını intizar ötesi.
ne çöl susuzluğu,ne uzayın sonsuzluğu
benzemez bu gidişe.
siyah ve beyazın yaradılış efsanesi
açılır gözlerinin ötesinde.
çılgın bir kâbus duyulur
kulaklarının o sihirli denkleminde.
yoklamaz seni artık çılgın fetişler,
kahrından ölesiye kaçtığın gerçekler.
anlamsızlığın başladığı noktada belki çağırırsın ölümü
ölüm seni tanır
ama sen,ölümün bile uzaksındır anlamına
yazgısıdır bu sana verilen sürenin
bilmem hangi arayışına.
renk istersin ışığın olacak,
seni bulmasını istediğin çukurda.
kalbin delik deşik,
sinirlerin yırtık örümcek ağlarından beter.
kanla örtülen vicdanın,
çamurlanan onurun
bir sara nöbeti
çattığın direkler hüzzam,
adımsız yürüyüşün göçüğün özeti.
anlamsızlık;
süresi kayıtsız,
bilinmeyeni şekilsiz
bir keşif kendi dilinde.
henüz adı konmamış tüm hastalıkların başlangıcı
ruhunu yetim bırakan.
tüm sevgilerin
başıboş rüzgarlarda yansımasız kırılması.
bir ironi,anlamsızlık...
seni,
bilmediğini sandığın,
ıskalamayan silahla vuran
Gılgameş'in ağacı,
kellesini alsan da,
sonunda seni senden alan.
her şeyin bir anlamı varsa eğer
anlamsızlık bir başka bedel...
Ümran Demircan
