Baba’mdan kalan

Bahçeli bir gecekondumuz,
eskimiş gocuklarım,yırtık yamalı pantolonlarım,
su çeken ayakkabılarım vardı benim…

Ve bir de
adam gibi bir babam…
Yoksulduk;
babam yemez yedirirdi
hiç aç kalmadım…

Her akşam iş dönüşü yoluna bakardım,
onun kadar büyüdüğümü düşleyerek
hayallere dalardım…

Arka lastiği sekiz çizen bisikletimle
ondördüme geldiğimde,
gözyaşı dökmeme bile fırsat bırakmadan
arabaya binip gitmişti babam.
En çok ben ağladım
ama içimden!
O’nu sevdiğim gibi
kimselere fark ettirmeden…

Ölmüştü elleri sıcak,
yüreği bizim için çarpan
o koca adam…

Bir daha baba diyememekti
ondan bana kalan…

Ender Altınışık