Hikayeler ve Öyküler -2-

Bana Kalanlar

Bana boşluklar bıraktın bu viran şehirde.Bilmiyorum.Ödetmek mi istiyorsun bana senli günlerimin gülüşlerini? ... Bilirmisin? Ben o senli günlerde sevinemedim.Çokda sevinebileceğim bir yanıda yoktu aslında.Çünkü susuşlarımın ne anlama geldiğini bilmeyecek kadar küçüktün.Çok küçüktün, küçücüktün.Ve ağlasan sığmazdı gözyaşların avuçlarına...

Bana kapkara bir yanlızlık bıraktın bana bu şehirde.Yalnızlık derin bir uyku koynundayken acıtmazdı canımı.Şimdi uyanmak için sana yalvradığım rüyalarda geçiyor uykularım.N 'olur...Hiç yapmadığın bir iyilik yap bana ve uyandır beni bu rüyalı uykudan.Uyandır beni papatyam...

Bana üstü pıhtılaşmış, kan kokan yaralar bıraktın bu şehirde.Ama sen en iyisimi yaralamaya devam et.Ben ki yazdığım yazdığım dizeleri okuyarak okşarım hep bu yaralarımı.Bil ki gitmek zorunda değildik, sen gönderdin bizi yarası bir kalbe batan, bir kurşundan yahut sırta saplanmış hançerden daha derin ve acıtan kelimelerinle...Ayrı ayrı köşelere...Ah neydi ki suçum...

Bana benden gitmeler bıraktın bu şehirde.Gittiğin yollar hep gelmediğin yollar oluyor bana.Hep gidiyorsun.Ve giderken arkana bakıp sahte bir gelişini suratıma vurarak.''Tüm kapılarımı açtım sana ve sen girmeyi beceremedin! '' diyorsun.Oysa bana açtığın bütün kapılar taş yığınından ibaretti.Kandırdın kendi kendini sahte sözlerle.Sevmeyi beceremedin papatyam...

Çok önceleri kendime korkak olduğum bu aşk, seninle öc alıyor bana bu şehirde.Sevmeyen kahve gözlerinden çıkan bakışlarınla.Ve sen öc aldıkça acıyorlar bana.Şizofrenliğimin dozunun arttığını söylerek acıyorlar bana.Ve şizofren kelimeler katıyorum ruhuma akan yaşlara.Sonra gözlerine dalıyorum.Gözlerin bilinmedik kıyılara sürüklüyor bedenimi.Düş oluyorum, derinlere sarılıyorum.Kanıyorum.Öyle yılgın bakma gözlerime ahmak ıslatanların ıslattığı kahve gözlerinle.Bakamam.Dayanamam.

Bana 28 harf kalır sanırdım oysa hüzün yüklü alfabemden.Baş harfin hüzünün baş olgusuydu.Şimdiyse her harf acıtıyor içimdeki kederi.Bir öykü yazmaya kalksam.Satır aralarında düşüp kalıyorum.Kaldıranım olmuyor! ...Bir masal daha bitiyor gözlerimde.(Sözlerinle...) .Cam kırığı hüzünler biriktiriyorum heybemde.Ve yürürüm.Geçit vermez yokluğun yorgun ayaklarıma.Batar cam kırığı lafların,bakışların ve yokluğun.Batar bitkin ve nasır tutmuş ayaklarıma.Sonra bir hayaline kapılıp tüketirim yolları.Tüketirim ama tükenirim papatyam!

Bana son sözün oldu ''Artık beni rahat bırak''...Soruyorum sana, şimdi rahatmısın sevgili? Nefes almak daha mı kolay yokluğumda? Oysa gözlerimde bir aşk vardı bana sende kalan.''Kimselere vermem onu, kopartamam papatyayı dalından'' derdim ama.İçimin ''kal'' deyişi ise son sözüm oldu...

Bana terkine cevaptır kaleminin hüzün yüklü izleri.Gidişin yaradır her hücreme.Dokunamam! .Sen sorma bana yalnızlığımı ve sessiz avaz avaz inleyen çığlıklarımı.Dokunma sakın gözyaşlarıma, sonra uyuyamam..! Seni binlerce kez öldürürüm içimde, sonra kıyamam...

Selman Ertaş

MsXLabs Üye Girişi