Seni İÇimden Terkediyorum
Binmediğim hiçbir otobüs
beklemediğim hiçbir durak kalmadı bu şehirde
Gittikçe azalıyor hayat
Neyi erken yaşadıysam
hep ona geç kalıyorum,
Sana göçüyorum her sonbahar
Yolların çıkmıyor aşkıma
Unuttuğun yağmurların adı saklımda
Seni içimden terk ediyorum...
Susmaktan yoruldum
kuşlar ve şarkılar bu şehri terk edeli beri
Efkar demliyorum gözlerimde
Yaşlarımı yanağıma varmadan öldürüyorum
Tam sancağımdan yaralıyorum kendimi
Alnını yüreğime dayadığın güne bakıp
Seni içimden terk ediyorum...
Ne unutacak kadar nefret ettin
ne hatırlayacak kadar sevdin
Yıkık bir duvar kadar bile pişman değilsin
biliyorum
Beni hep bulmamak için aradın
Yanılgımdın
Yandığımdın
Yangındın...
Sensizliğe yenilmek
sana yenilmekten zor olsa da
Ardımda bir sürü belkiler bırakarak
Seni içimden terk ediyorum...
Şimdi
içimizde öldürülecek bir anı bile bulamayan
iki yarım kaldık
Tamamlayamadık bizi
Elimden tutmadın yalnızlığımın
Saçlarımı da uzaklarına gömdün
İçimin mavisi senin okyanusundandı
Al geri veriyorum
Kilitleri hep yanlış kapılara vurdun
Devrilmiş vagonlara dönerken gözlerim
Sana bensizliği terk ediyorum...
Yarime uzanmayan bütün dallarım kırılsın demiştin
Aşk içinde doğmuşsa nereye kaçabilirdi...
Ne tuhaf değil mi
İçimi acıtanda sendin
acımı dindirecek olanda
Ya öldür beni dedim
ya da git benden
İçi bulanık bir sevdanın ucunda seni kaybettim...
Aldırmadın aldırmalarıma
Bir gecede yakıp yarini
Şafaklara sattın ihanetini
Külüme basanlar bile utandı yaptığından...
İşte soluk bir ömrün
son nefesi
Benden
içimden
terk ediyorum...
Kahraman TAZEOĞLU
