Haibun
Gün batımı soluk. Boynundaki kolyeyi okşayan ayrılık rüzgarı gibi.
Yokuştan aşağı iniyor. Elinde yine kedi mamaları, su kapları.
Cihangir’i fethe çıkmış. Başı öne doğru, vücudunun diğer kısmını geriye vererek koşturuyor, rüzgar yetişemiyor gölgesine.
Bütün kediler tanıyor onu. Ama insanların çoğu kocasını tanıyor. Ünlü bir ressamın karısı. Masaya gelip oturduğunda, kendinden başkasını dinlemeyecek kadar, yıllarını kendiyle doldurmuş birinin mantığına çarpıyorsunuz.
Kediler hayatı. Başka hayat yok. Bütün dünyadaki kedileri kurtarmış gibi oluyor. Her bir kediyi okşadığında elleri, ölmeyecekmiş gibi oluyor.
Ölümsüzlük anlayışına gülüyor olgun yaz meyveleri.
Mutlu ve erinçli kedilere yetebildiği için ölümsüzlüğü.
sıcak nefesi yazın
göğsüne vuruyor hayatın
kedilerle çizilmiş resmi
Yelda Karataş
