Sahipsiz Mektup'lar

Mahzenden Sevgiliye Mektup 6

*Adamın Paronayak Adımları*

Yine akşamın kalbinde ilerliyor adımlarım.
Kendimden kendime kaçan paranoyak adımlar…
Sırtında cinnetler ve cennetler taşıyan çağ sürgünü adımlar…
Kendi kalbimin ve kanayan beynimin adımları…
Ve tamamen zamanın ve mekanın dışındaki bir aşkın, bitik ve yitik şairi bir adamın hıçkırıkları…
Kentin az ağaçlı, bol insancıklı bulvarlarında yankılanan, karşılığını bulmamış, bulamamış serseri çığlıkların sahibi, sahipsiz bir adamın kıvranışları akmakta kafatasımın kırık aralıklarından…
Her şeyden öte, senin erguvan rengi varlığına bürünmüş, varlığına susamış uysal bir adamın adımlarıyla adımlamaktayım içimdeki adamın içinde…

Sevgili şu dem göz yaşlarımın traverten güzelliğindeki asaletine yaslanmış olarak yaşatıyorum ruhuma en asil yasları…Ela gözlerinin hasretini, minik ellerinin kıvrımlarını, dolgun dudaklarının reddiyelerini, kirpiklerinin delici gizemini ve tabi ki seni sen kılan umarsızlığını dolduruyorum varlığımın kara ölüm ormanlarına…
Sen kokuyorum yani…
Sen oluyorum…
Yine antik yalnızlıklar düşüyor bahtıma bu kentin, bu geceye yüz tutan saatlerinde…
Yine birazdan koridorlar açılacak içimde, ben oradan ateş ülkesine kapılar açıp, köprüler kuracağım…
Darağaçlarında sallandıracağım göz bebeklerimi…
Kulaklarımı ve dilimi linç ettireceğim kalabalık meydanların münzevi yalnızlığında…
Kendimi aşkın başkentine salacağım, senin kirpiklerinin deltasında saklayacağım,…
Yani yok olacağım…
Yani solacağım,
Yani ateşlerle dolacağım…
Ve yine kimse bilmeyecek benim neden siyahlar giydiğimi, neden soylu bir duruşla sorgusuz ve soysuzca ağladığımı…
Kimse bilmeyecek ağzımdan kızıl kanların neden aktığını…
Kendimin ellerinden tutacağım yine, bana acıyan kentsoylu varsıl bakışlar üzerime üzerime yürüdüğünde…
Yine sen geleceksin dilimin ucuna…adının kurtuluş olduğunu bilsem de kalbimi bilinmezliğe adayacağım yine…
Susacağım…
Adın gibi, adam gibi susacağım…
Kasırgalarla, depremlerle, volkanlarla konuşacağım…
Ve taşlar,
Ve tüfekler,
Ve tanklar yönelecek üzerime…
Pankartlar açılacak, sloganlar atılacak sonra…
Öfkelerin sinesinde, nefretler rüzgar halinde değecek ateşten tenime…
Yanacağım belki…
Belki yakacağım…
Ama ey sevgili, kararmış dudaklarımdan adın değil, aşkın dökülecek…
Ve görecek herkes kızılın en yoğununu, susacaklar..
Ben ölümümle konuşacağım çünkü…
Çünkü benim ölümüm bir yeniden doğuştur.
Ben aşkınla ölüp, adınla yeniden dirileceğim…

Necdet Karasevda

MsXLabs Üye Girişi