GENE GİDİYORUM KARANLIĞIMA...
hoşça kal sevgilim
sesini sesimde eritenim
hoşça kal
bak gene gidiyorum karanlığıma
-yaralıyım gerçi, hem unutkanım-
en delişmen denizlerin dibini
kurcalaya kurcalaya

hemen herkesin bildiği
ama senin bilmediğin
tanrı'nın ve şeytan'ın da
bilmediği bilemediği
dörtbaşı bayındır karanlığıma

güneydoğu rüzgârları esiyor saçlarımda
bulutlarsa sarmaş-dolaş oluyor
ve ben senin fazla esmer sıcaklığından
bir yavru kuşun, bir yetim kuşun kalp kapakçığından
geçiyorum karanlığıma:
-hayli hırçın
ve cihangir
karasevdama-

sözümün sancısından şikâyetçi değilim
yüzüm mü? yangın yeri
ocağına zulüm düşmüş şairim
bari sen anla!



de hadi
-sıradağlar güzel, sular süzgündür
sen giderken karanlığına
seni daha derinden düşünüyorum
sevdim seviyorum seveceğim

son sözlerin şöyle olsun:
-git şu berbat dünyanın suratına tükürenim
mızıkasını gecede yitirmiş o çocuksun sen
senin gitmen gerçekte bana gelmendir
beyninin yüreğinle kesiştiği noktadan
ruhunu kemiren yalnızlığından
defalarca öperim...