Muhteşem İntiharın
bir şafak türküsü var dilimde
sözlerini hiç ezberleyemediğim,
çocukluğumun gözyaşlarını
dizlerim ve dirseklerimde taşıdığım
silinmeyen yara izlerimin hatırasında mırıldandığım...
masmavi bir gökyüzü ve denizle büyüdüğümüz
aşkımızı ölümle bir tutup,ondan kopamayacağımız
İstanbul gibi huysuz ve tatlı bir sevgiliyi bulamadık
tüm kirlenmişliklerin içinde,temiz kalmayı başarabilen,
ne bir kalp vardı,nede bir ten...
oysa tüm güzellikleri ve doğa olaylarını
sana benzetirken kalp atışlarımın heyecanında
ellerim titreyerek tutuyorum şimdilerde kalemimi
her bir cümlem sancı,her bir kelimem acı oluyordu
yüzüne çarpan bir şamar misali...
hatıralarını içime gömüyor ve canlandırıyordum
tanrın değilim ki; seni baştan yaratayım
sen bir kere yaratılmıştın ve bir kere öldün
ne azrail almıştı canını nede ben
intiharın kendi ellerinde muhteşemdi...
alıntıdır
