SUSTUM
sevdandan kalan kırıntıları topladım yine
yüreğinin mahzeninde aşk dedim, dilendim
sebep olup kanımı akıtırken kalbimde kırdığın hançer (-)
bakışına su, bir tebessümüne aş dedim...
düğüm olurken dilimde ismin
hergün içime attım sevdanı
sustum...
''zaman herşeyin ilacı'' derken dostlarım
zehir oldu ömrüme sensiz geçen her an
nefes almaya çalıştıkça ruhum
hayalinin enkazı yıkıldı kirpiklerime
yüzüm soldu
gülmüyor artık İstanbul''a
Kadıköy''e küsüm
Eminönü''nde hüzün
Pierre loti''de matemin var
senden ayrıldıktan sonra ben
can evimden vuruldum
sağ yanımda kadehler
sol elimde can dostum...
ardından deli düştüm
ben her akşam resminle konuştum
ağladı evimin duvarı
adını yazdı sigaramın dumanı...
uğultusuyla seni sordu rüzgar...
sustum...
sustum...
gecelerine ortak oldum boş şehrin
gidişin ile feryatlar etti sokaklara,
cam kırığı gözlerim...
''dönüşü yok gittiğin yolun
bu gidişin mutluluğun sonu/dur...
dur dedim...
dur...
hayallerin kayboluşu/dur, dur dedim
dur...''
S U S T U M...
yokluğunun ilk günü ;
oturup Balat''ta sedasızca öldüm
karşı köşede hüznüm dirildi
kalkıp yürürken uzaklara hayalin
içimden ; G İ T M E diye haykırdım...
bağıra bağıra SUSTUM...
Gökhan CENGİZ
