Sokak Çocukları (Bizim Çocuklarımız)

Sokak çocuklarına

Buruk bir sonbahar Tarla başı’nda
Dolaşırken gördüm sokak başında,
Belli ki tıkanmış bu bahtı kara,
Uzun yolculuğun daha başında.

Ayaklar yalındı, pantolon sökük,
Umudu omzunda, omuzlar çökük,
Hayal âlemine gireyim dedim,
Yaşama hevesi, kırık ve dökük.

Sahte bir tebessüm halinde yüzü,
Sanki yaşamaya kesmiyor gözü,
Karnı aç mı, tok mu bilemem ancak,
Karnı şişkinlere vardır bir sözü.

Kurumuş, saçları ot gibi olmuş,
Ağlamış, gözleri kan ile dolmuş,
Zavallı adeta bir deri kemik,
Tanımaz annesi, bu çiçek solmuş.

Esrarlı gözleri belli uykusuz,
İnsanlık seyirci, ruhsuz, duygusuz,
Halini süzerken oldukça emin,
Benzer akıbetten nasıl kaygısız.

Yüzündeki çizgiler, asırla yarışıyor,
Dünyanın çilesini, yüreğinde taşıyor,
Nerede, ne zaman, nasıl bir ecel?
Hayır inatla dimdik, ısrarla savaşıyor.

Artık bundan böyle gözüm yaşısın,
Hem de gözyaşımın tuzu aşısın,
Vicdanlarda makes bulana kadar,
Vicdanımın bitmez kara kışısın.

Bu bir öykü değil, hele bir şarkı,
Sönen ocakların hem evi barkı,
İçiniz yandıysa çomak sokun ki,
İnsan harcamasın düzenin çarkı.

Sebahattin Tüzün

MsXLabs Üye Girişi