Hepimiz sevgiden dem vururuz, anneciğim seni çok seviyorum.. sevgilim canım sana feda.. ah kardeşim ben sana kıyabilir miyim hiç? bunun gibi birçok örnek sıralayabiliriz. Peki bu söylediklerimiz sizce ne kadar doğru? Gerçekten söylediklerimizde ne kadar samimiyiz? Sevgide kırma,incitme, üzme olmamalı.. çok sevdiğimizi söylediğimiz bir insanı nasıl oluyor da üzebiliyoruz? Canım sana feda dediğimiz sevgilimiz bizi terk ettiğinde, neden sevgimiz nefrete dönüşebiliyor? Sevdiğimizi söylediğimiz kişilere nasılda kızabiliyoruz? Nasılda bir anda öfkeye kapılıp bağırıp çağırabiliyoruz? Bizler karşımızdakileri bir anlık öfkeyle, kırmak, incitmek için mi seviyoruz? Bence sevgi böyle olmamalı..Çok bencilce davrandığımızın farkına varalım artık!.. Sevgi üzerine iyice düşünmeye davet ediyorum hepinizi.. Güzel bir tablo görüyoruz ve o tabloyu seviyoruz, belki de elimizdeki son kuruşları sayarak o tabloyu satın alıyoruz evimizin duvarının en güzel köşesine asıyoruz, gelip gittikçe hayranlıkla o tabloyu seyrediyoruz, ona özel ihtima gösteriyoruz tozunu alıyoruz, gözümüz gibi bakıyoruz, evimizin en değerli eşyalarından biri halini alıyor.. Çünkü o tabloyu seviyoruz..ya diğer sevdiklerimiz? Annemiz..Babamız.. Sevgilimiz..Kardeşimiz.. Arkadaşlarımız? Onlara da bu ihtimayı gösterebiliyor muyuz? Hayır!.. O zaman biz gerçekten sevmeyi bilmiyoruz.. Cansız bir tabloya gösterdiğimiz sevgide ne incitme ne kırma söz konusu.. Bir kez daha düşünelim.. Ve gerçekten sevmeyi öğrenelim.....
ALINTIDIR!!!
