Dur Dedim Gidene
bir baktım sular duruyor bir baktım dağlar durmuyor
görüyorum gölgesinde alaca renkli turnalar duruyor
akşamları bana kapanan bakışlarını görüyorum
sancıyorum sabahları yatağından yalnız kalkıyor
kimliksiz bir yüzü acıyla siliyorum ruhumdan
ne ki biz yokuz artık öğlenleri bizi şarkılar çalıyor
hep seven bir yahudi kız gibi sokulurdu sıcağıma
ben o dut ağacının altında, o gökte dolunay
kalsana diyorum çoktan gitmiş kendime
haykırdığım sesim benden çıkmıyor
bir baktım sular duruyor bir baktım dağlar durmuyor
ölü çocukların gülüşleri gelmiş karşımda duruyor
bir yalan yağmuru yalıyor yüzümün sokaklarını
kimse bilmiyor orada kuşluğa kadar ağladığımı
aha sesini de almış götürüyor alacakaranlıkta
aha gövdemden koskoca bir aşkın ruhu çıkıyor
kırk yıldır kendimle cebelleş bir tarih yazıyorum
kimi sevsem yolumu bir göğem uçurum kapıyor
usangın ıslıklar atıyorum çoktan gitmiş kendime
attığım her ıslığı menekşeler kesiyor
bir baktım sular duruyor bir baktım dağlar durmuyor
baktığım bütün yıldızlar uzayda parçalanmış duruyor
duyuyorum uzak zebraların şehvet okramalarını
hüzünsever yakın papağanların şarkılarını duyuyorum
meğer bakır çalığı bir denizmişim öpüştükçe yarılan
bilmiyor giderken bir falcıya emanet verdim aşkımı
terketsem de akşamları bir sessiz kuğu göğsümde uyuyor
oysa onun da getirdiği öpüşleri vardı dudaklarıma
göğün yüzüne özene bezene astığı düşleri vardı
dolanıyor direnen ruhu gövdelerin ayrıldığı yerde
göğü tırmalar gibi attığı son çığlıklar duyuluyor
ben baktım yer duymuyor ben baktım gök duymuyor
Fadıl OKTAY
