zor günler
Güne bu kadar karışık duygularla uyanılır mı?
“Eyvah uyandım” günümün bilincinde belirginleşen ilk cümle…
Hayatın zorları üstüme yıkıldı bugün, onlar üstümde nasıl ağırım, nasıl yılgın…
Güneş ısıtıyor, ışıkları o yığının altında yüreğime kadar ulaşıyor… ısıtıyor yüreğimi…
Yılmadım yine… ama zordu… adım atmak, günü aralayıp yaşamak zordu…
Kalabalıklar içinde boğuldum… Nefes alamadım korktum…
Adımlarımda bacaklarım kesildi kimi an, nasıl zorlandım, zorlandım ve devam ettim yürümeye…
Boğazı gördüm gününüm içinde bir yerlerde… deniz masmavi… ağırlığımın üstünden kokusu ile ulaştı bana… içime umut oldu… hayallerime güç…
Gün zordu… daha bitmedi… devam ediyor… bu zor gün kendini yarınki zor güne bağlayarak devam edecek…
Ve bitecek bu zorlar… bir süreliğine yaşamımdan gidecekler…
Belki gelmezler bir daha…
(ki mutlaka geleceklerdir, zaman, zaman hep gelirler)
Tepelerin ardından güneşler doğsun bana, bize…
Sıcak olsun günlerim, günlerimiz…
Sevgiler olsun, aşklar olsun…
Huzur olsun…
Huzur dolu uykular olsun…
Çünkü şahidim…
Her zor gün mutlaka bitiyor
