Hayat
Zaman gelir, söz veririm kendime, kendimce bir sekilde.
Zaman geçer, duramamisimdir sözümde, her nedense.
Çözemedigim bir sir bu, yükselemeyecegim bir mertebe.
Herkes gibi var benim vazifem de, bilemedigim, ne zaman ve nerede?
Yaklasiyorum bir bitise, nefesimin tükenecegi yere.
Kendim disinda herkesin pasif kalacagi bir hendâme.
Takilacagim bir engele, soracaklar: vazifen ne alemde?
Ya hüsrani yasayacagim ya da erecegim ebedî sadete.
Ahmet Arslan
