Sevgili Anneciğim ve Saygıdeğer Babacığım,
Yıl sonu programıma gelemediniz,
Diğer aileler arasında yer alamadınız,
“işte bu benim yavrum” diyerek beni gururla izleyemediniz.
Beni bağışlayın…
Size o zevki, gururu yaşatamadım.
Birlikte bana yeni giysiler alacaktık,
Üzgünüm… Alamadık.
Onun yerine ben buralardayken,
Son giysim olan kefeni almışsınız.
Onu giydirdiler bana sizden ayrı bir odada.
Bu yüzden mutluyum;
Beni karda kışta, yaşamda ve mezarda, açta açıkta bıraktırmadınız.
Bir şey daha var;
Son kez okşadığınız saçlarımda kokunuz.
Birlikte uyuyoruz geceleri,
Minik ayımın yerini tutmuyor ama olsun,
Sen kokuyorsun, annem kokuyor saçlarımda.
Bazen yağmur yıkıyor saçlarımı,
Ama sizin hayaliniz gitmiyor gözlerimin önünden.
Eski günlerimiz, oyunlarımız, akşam yemeklerimiz, pazar günlerimiz…
Hepsini tek tek anımsıyorum yalnız kaldığım gecelerde,
Sonra gizlenip usulca ağlıyorum ruhumun derinliklerinde…
Bu mektubu okurken ağlama anneciğim,
Ne olur, ben burada mutluyum babacığım!
Arkadaşlarıma söyle küstüğümüz zamanları unutsunlar,
Affetsinler beni.
Hepsini çok seviyorum ve özlüyorum
Sizleri özlediğim gibi…
Arada bir gelirim yanınıza buralardan,
Usulca girerim balkon kapısından.
Sakın korkmayın bir ses duyunca,
Bilirsiniz biraz sakarım.
Bu alışkanlığım vardı yaşanan anılarda;
Yani geride kalan yıllarda.
Söyleyin, kimse üzülmesin ben artık geri gelmem!
Ne olur ağlamayın artık,
Beni de üzmeyin…
Sözünü unutma anneciğim,
“Ölürsen; kalplerde yaşamaya devam edersin”
