sonu bilinmez bir yoldayım
gidiyorum arkama hiç bakmadan
korkuyorum belkide
ama artık dönemem bu yoldan
neden nereye nasıl gideceğimi
bilmeden ilerliyorum
etrafa bakınıp
tutacak bir dal arıyorum
yanlış yaptım her zamana
acele etmekten
hızlı yaşadığım için
oldum hep kaybeden..
ne olduğunu hiç anlayamıyorum
yine eskisi gibi yalnız kalıyorum
karanlık soğuk ve ıssız
tek başımayım burada
soruyorum kendime
neden Allah2ım bu ceza...
ilerliyorum bir umut bulmak için
ilerliyorumburdan kurtulmak için
ilerledikçe daha karanlık oluyor
benliğim biraz aydınlık
birazda sıcaklık arıyor..
ileride bir ışık beliriyor sankii
burdan çıkarmak için çağırıyor benii
kendime gelip koşuyorum ona doğru
o ise uzaklaşıyor görünce koştuğumu
takılıp düşüyorum
önümdeki taşı görmeden
ışık sönüveriyor
ban kalkayım derken...
umutsuzluğa kapıldığım anda
bir çift göz görüyorum karşımda
içimi ısıtıyop rahatlatıyor adeta
ona güveniyorum
gidiyorum ardından
sonsuz mutluluğa...
