Yalnız kentin direksiz sokaklarında büyüdüm ben
Ve her gece karanlığında ay ışığında uyudum ben
Çığlıklarımı yalnızlar duyardı kendi sesleri gibi
İçimizdeki sevgiyi büyütemedik sevgilimiz izin vermedi

İstanbul koca şehir özledim seni
Haliçin ayağını Boğazın direğini Çamlıca'nın rüzgarını
İstanbul koca şehir özlettin kendini
Kaldırımsız caddeleri çocuksuz parkları

Ve yaşadım acımasız gecelerin en derin saatlerini
En güvenilir sevgilinin ihanetini
Dost dediğim canların nefretini
Ve ezilen yüreğimin erimesini

Duvarlara yumruk salladığım günler
Seni düşünmeden uyuduğum geceler
Ve kahrolası ayrılık saatleri
Ve kahrolası ihanetin bedeli

Şimdi konuşmuyor vurduğum duvarlar
Şimdi anlatmıyor yıldızsız saatler seni
Her anışımda Seni bir kez daha kahroluyorum
Tıpkı hiç gelmeyecek gençliğim gibi...