sonuna yaklaşırken yolumun
acıyla kıvranırdın dudaklarımda
bilmezdin
unutmuş gibi gülümserken
içimi saran bulanıklığa ağladığımı
alışırken yavaş yavaş
tutunduğum aşka
kırılıverdi pervazları yüreğinin
tutuldu dilim
içimde birikti sözlerim
ürkek bir ceylan gibi
dolanır durur şimdi sesim
her acıda ay tutulur mu
adımı çağırırken yakamozların
karanlıkta ağlardı gölgeler
duvarlar üzerime üzerime gelir
nefesi yalnızlık kokardı gecemin
ardın sıra yine
mevsim bahara durmuş
acısı da içime
şımarık bir edayla
o gitti derken yüreğim
tokat gibi çarpar yanağıma acısı
kimin duasıydı ki kabul olan
ateşe uzanmışken tam ellerim
birsen ateş
