Ölüme Dair
I Ölüm olmasa,
Gözleri endişeli, yüreği titrek
Zamanda kor alevi gibi
Bu korku düşmese yüreğimize,
Beynimize, içimize,
Deprem gibi sarsma tehlikesi
Olmasaydı günlük ömrümüzü
Ne yapardık, nasıl yaşardık?
Ölüm değil midir
Yaşamı yaşam yapan,
Anlamını yükleyen ona?
Hepimiz adeta bir sevinçle
Bekliyoruz ölümü.
Neye göre yaşarız
Hiç düşündünüz mü?
Biz, hepimiz sonumuza göre
Yaşamaz mıyız hayatımızı?
Neden çok erken yaşlarda
Öğreniriz konuşmayı,
Yedi yıl sonra başlarız okula,
Yıllar sürer bu okumak
Ve neden kendimizi 20’ sinde,
24’ ünde hazırlarız hayata?
Bir acelemiz var gibi geliyor bana.
Öyleyse ölüme endeksli
Değil midir kiralık hayatlarımız,
Öyleyse bir sonla yaşayıp,
Bir sona hazırlamaz mıyız kendimizi?
Bazılarımız farklıdır
Sonu hep bir başlangıç düşünür
Ve başlangıca göre yaşar
Bir düşünsenize öyleyse
Ölümsüzlüğünde bir başlangıcı yok mudur?
Kimine kısa gelir,
Kimine uzun,
Kimine dost, rehber,
Kimine de düşman, karga.
Adım adım takip ediyoruz ölümü
Arka sokakta mı yakalar, sevişirken mi
Yoksa şimdi mi?
İnce ince dokuyoruz ölümü
Kendi ellerimizle, bilerek ve isteyerek.
Muhtacız ölüme, ölümden korkarak.
Orçun Oruç Aykaç
