Öykü
sahilde... hangi sahil olduğu önemli değil, önemli olan ruhumun denize kıyısı olması... oturuyorum, sakince... sakinden öte hissizce, değişik bir durgunlukla denize bakıyorum, denizi içmek istediğimi, böylece deniz olabileceğimi düşünüp, delice düşüncelerime sevgiyle gülümsüyorum... yıllarca yaban(cı)laşmamın sebebi olan düşüncelerimi sevdiğimi hissediyorum, bir yandan başlıyorum denizi içmeye... zaman zaman denizle arama insanlar giriyor, sevimsiz, uzak, gri cansız silüetler... halbuki o anda en cansız ben olmalıydım, olabileceğim kadar cansızdım çünkü, yani bir insanın hala biyolojik olarak canlıyken olabileceği kadar cansızdım... ama gel gör ki önümden geçen insanlar benim cansız halimle bile sadece griydiler... sanırım soluyorum diye düşündüm... arama bir perde çekiliyor yavaş yavaş, dünyayla... garip bir panikle kayıp hissi yaşadım, kısacık bir an... bir kalp atımı sürelik... sonra umursamadım, hatta sevindim... acaba denizi içiyor olmamdan mı diye düşündüm... bunu da umursamadım... artık bildiğim şeyler vardı ne de olsa... eskiden hep bildiğime inandırmak için kendimi türlü tuzaklar kurduğum şeyler yok olmuştu ama onun yerini bildiğim birkaç şey almıştı... dünyada hiçbirşey yoktu aslında... yanımda oturan beni sevdiğini söyleyen kadına baktım, çok uzun süre sonra hatırlamıştım, o biraz daha renkliydi diğer grilere göre... ama grileşiyordu... bir avuç boya fırlatabilirdim üstüne, kendimdeki renklerden alıp yüzüne sürebilirdim, biraz çekeleyebilirdim perdenin arkasına doğru... daha da katılaşmadan, daha da gerçek olmadan... veya bir avuç deniz suyuyla kendimi silebilirdim renklerden arındırabilirdim kendimi... ama bıraktım, dokunmadım... burada mısın diye sorduğumda ya sesim gitmedi, ya da duyamadı grilere boğulduğundan... kafamı denize çevirdim... aradan ne kadar geçti bilmiyorum... bir deniz vardı iç iç bitiremediğim, bir de renk renk boyadığım yüzüm vardı denize yansıyan neden sonra kafamı çevirdiğimde... sevgiyle baktım kendime, kimseye bakmadığım gibi... "çok seviyorum denizi" dedim... yürüdüm gittim... perde mi? bilmiyorum, hatırlamıyorum, bir duvar vardı kocaman, tırnak izleri de vardı ama benim tırnaklarımda duvar izi yoktu... üstünde durmadım konunun... yürüdüm gittim...
