Usul bir yağmur yağıyordu sokaklarda,
Ve biz , sazın teli kırıldığında
Yarım kalan bir türküydük dudaklarda…
Hiçbir şey doldurmuyor içimdeki boşluğu. Geri geri gitmiyor saniyeler. Anlatamıyor özlemimi kelimeler, türküler, ilahiler. Çok özledim dostlar, hepiniz çok özledim. Günleri tersine yaşamak isterdim. Yeniden buluşmak gülen gözlerinizle ve ağlamak yitik bir aşk için beraber söylenen bir türküde. Ya da ortak olmak derdinize hüzünlü bir öyküde. Bardakta biten çayları tazelemek isterdim kadirşinas bir muhabbette. Ve sabahlamak unutulmayacasına yaşanmış bir gecede.
Zaman geçmişe dönmüyor dostlar. Gülen gözleriniz gözümün önünden gitmiyor. Her türkü sizi anlatırken, hiçbir türkü mutlu bitmiyor. Ve öyküler ziyaretçi bekleyen ıssız mezarlara dönüşüyor. Çaylar bitmiyor bardaklarda. Gecelerse çoktan yenik gözyaşlarıyla ıslanmış, kuş tüyü bir yastığa.
Hayat çok garip dostlar. Yaşadığımız saniyelerin tekrarı yok bir daha. Ve her saniye bir yaprağı döküyor ömür ağacımızda. Giden geri gelmiyor. Oysa neler vermezdim bir gün, sadece bir gün için… Doğum günü pastamdaki mumu aynı dileği tutarak onlarca kez söndürmek istiyorum. Ya da yıldızları tutup fırlatmak dilek tutmak için. Adak etmek için bir duaya bütün kurbanları kesesim geliyor…
Zaman çok adaletsiz dostlar. İsyan edesim geliyor. Allah ‘ım herkes için adalet istiyorum. Bir tesellim var sadece, rüyalarım. Evet, rüyalarım. En vefalı yoldaşlarım. Hepinizi görüyorum, ama hepinizi. Sarılıp öpüyorum. Ağlamaklı oluyorum birden. Ne kadar özlemişim. Bu bir mucize olmalı, sizinle aynı şeyleri tekrar yaşamak. Tıpkı geçmişe dönmüş gibi. Allah’ım bu ne güzel bir hediye…
Saz çalıyor biriniz ,ve biz türkü söylüyoruz hep beraber. Teşekkürler Allah’ım diyorum içimden. Usul bir yağmur başlıyor sonra, ıslanıyoruz. Aniden kopuyor vefalı sazın vefasız teli. Herkes suspus oluyor birden. Omzuma bir el dokunuyor… Kahretsin uyanıyorum işte…
Olmuyor dostlar olmuyor. Hiç bir şey eskisi gibi olmuyor.
Usul bir yağmur yağıyor sokaklarda, ve sazın teli kopuyor bir anda. Yarım kalan bir türküyüz artık dudaklarda. Ve inanın öldürmek için, her gece omzuma dokunan elin sahibini arıyorum rüyalarımda...
Erdemli ÖLüM
Sessiz uzun uzadıya süren bi esaret var ruhumda...Kanatları kırık tüyleri etrafa yayılmıs...Sol gözünden kan damlamakta.Hayat denen bu kördügümün beni cözmesi icin yalvarırken ben,avuclarımdan gözyaslarım sızmıs derime,canım yanıyor!
Gecenin bi yarısı nikotinsizlikten ölmek gibi bir şey degil bu!Ne dirilmek denir buna ne de yasamak!sonsuz bi siyahın en kör sahnesi alıyor beni ruhuna ve “sus” diyor “bu gece ölmek istemiyorum!”...
Anlamsız bakıyor gözlerime icindeki yabancı!canım mı yanıyor yoksa yükselen ruhun huzuru mu bu cözemiyorum!elinden tutuyorum ve esaret filizlenmeye baslıyor!
aslında benim olan ancak benden eser izleri saklayan kimi zaman kırbac yiyen gülümseyen ruhumda...
Simdiyse C den N ye kadar kimi zamansa E den M ye kadar yine sen!Sen CNS desen bile S fazla geliyor kimi zaman bana silemiyorum ve saklayamıyorum icimdeki kirlenmemiş karanlıgı!
Bekledigim istedigim ve belki senin de bekledigin yerde olamamam icimi parcalıyor!oysa ne hayaller ne umutlar beslemişim!Hepsi bir anda kaybolup gitti!Yalnızca sessiz bir cıglık kaldı yine ardımda...Tüm amfiyi inletecek kadar büyük bir cıglık!Feryatlarım sürdü!can kırıklarım yeteri kadar fazlaydı!simdi birer birer batıyorlar kalbime!Ruhun cöküntüsünü demiyorum ya,atlattım onu coktan simdi ERDEMli sessizligime cekilmiş seni düsünüyorum!evet,evet...En dogrusu bu belki...
Bu ayrı...
Bir tek sen kaldın yanımda...
Son düzenleyen ByN_MercaN; 10 Haziran 2007 22:31
Sebep: Mesajlar Otomatik Olarak Birleştirildi
