Ateş bir gün suyu görmüş yüce dağların ardında. sevdalanmış onun deli dalgalarına... hırçın hırçın kayalara vuruşuna, yüreğindeki duruluğa demişki suya "gel sevdalım ol! hayatıma anlam katan mucizem ol!"
Su dayanamamış gözlerindeki sıcaklığa "ol" demiş "yüreğim sana armağan"
sarılmış ateş ve su birbirine, sıkıca, kopmamacasına, doymamacasına...
Zamanla su buhar olmaya! Ateş kül olmaya başlamış. Ya kendi yok olacakmış, ya aşkı… Baştan alınlarına yazılmış olan kaderle yüreğindeki kaderi de alıp, gitmiş uzak diyarlara su.
Ateş kızmış yakmış ormanları aramış suyu diyarlar boyunca. Günler boyu, geceler boyu, birgün gelmiş suya varmış yolu bakmış, o duru gözlerine suyun; biraz kızgın, biraz hırçın. Ve o an anlamış aşkın bazen gitmek olduğunu ama gitmenin yitirmek olmadığını… ateş durmuş, susmuş, sönmüş aşkıyla
İşte o zamandan beridir ki ateş sudan, su ateşten kaçar olmuş. Ateşin yüreğini sadece su, suyun yüreğini de sadece ateş alır olmuş.
