Hayatı derinden yaşıyorum.
Oysa kalbimdeki sevginin tüm hücreleri öldü.
Ne zaman susturdum yüreğimin sesini hatırlamıyorum bile.
Bir dağın zirvesinde sonsuzluğa bakıyorum öylece
. Rüzgar saçlarımı dağıtıyor aldırmıyorum.
İçimdeki kuş kanat çırpıyor sanki delice.
Sarılıyorum kendime sarılıyorum.
Gözlerimi kapatıyorum.
Karanlık,karanlık değil içimdeki karanlık korkutuyor beni.
Aslında ona da aldırmıyorum.
Kaybedenlerin cesaretiyle ölmek istiyorum.
Hissettirmeden kimseyle dertleşmeden.
Bu kaçıncı korkuyla uyanışım.Yüreğim acıyor.
Ağlamak istemiyorum. Yastığım sert yorganım ısıtmıyor.
Karanlık yoruyor artık beni dipteyim en derinde.
Titriyorum. Boğuluyorum. Ağlamak istemiyorum.
Ağlıyorum. Hiçbirşey umrumda değil.
Farkedilmiyorum ve de farketmiyorum.
O kadar yorgunum ki hiçbirşey düşünmek istemiyorum.
Mutlu değilim,huzurlu değilim.
Ben ben değilim yok ettim kendimi. Gömdüm bir sayfaya. NEHİR ÖZGE
