Gecenin karanlığında çarpan bir yürek
duyarmısın
kopan fırtınanın sesini
görebilirmisin gözümde parlayan volkan ateşini
her adım atışımda
kaldırımlara işlendi adın
dokunduğum herşey sen oldu
dudağıma ilişen sigara,
elime aldığım ekmek
yürüdüğüm yol
yolma dedim yeşeren çiçekleri
aldırmadın
kopardın
bir çığlık oldum dağ yamacında
bir kartopu gibi büyüyerek
sana yuvarlandım
seni umutlarıma buladım
çok şey istemedim senden
ne gökkuşağının altından geç dedim
ne yürü üstünde denizin
anla beni dedim sadece
anla
anlamadın
soğuk kış geceleri
dolanır gibi bir battaniyeyi
seni ruhuma doladım
işledim seni her zerreme
ilmek ilmek, adım adım
bekledim yüreğinin kapısında
üşüdüm,yoruldum
ama sıkılmadım
birgün anlarsın diye
birgün duyarsın diye bekledim
sen kulaklarını sesime tıkadın
bir gül verdim sana
sen gülü neden kopardığıma takılıp kaldın
elimi uzattım tut diye
bırakma diye
yüreğim avuclarımda
sen birşey istiyorum sandın
görmedin kalbimi elimde
almadın
masum bir bebek gibi uyurdun
öyle temiz, öyle rahat
karanlık gecemde gördügüm bir rüyaydın
seni seyrettim sabahlara dek
uyumadım
hep yerdeki çakıl taşlarına dalardın
beni küçük tümseklerde aradın
tuttum elini, gülümsedim
gör beni dedim, gör
oralarda bulamazsın beni
çünkü ben sevgimle
karşında duran koskocaman bir dağdım
yüreğime, sevgime
duygularıma hep fransız kaldın
üç dilde anlattım sana kendimi
üç dilde çiçekler taktım saçlarına
yetmedi sana
oysa her dilde aynıydı dokunuş
her dilde aynı bakardı insan sevince
tercüman gerekmezdi gözyaşına, sevince
belki vakit geç oldu
belki kalktı tüm trenler istasyonlardan
tüm gemiler demir aldı
artık vedalaşmak için bile çok geç
ama anladığın dilde anlatıyorum
kulak ver son kez sözlerime
Mesut Yekta
